رابطه استرس شغلی با توانایی انجام کار در بین ماماهای شاغل در مراکز بهداشتی- درمانی شهر مشهد

زمینه و هدف: استرس شغلی یکی از عوامل مهم و موثر در انجام وظایف شغلی کارکنان حوزه سلامت بوده و نقش مهمی در غیبت از کار و بازنشستگی پیش از موعد آنان ایفا می نماید. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط استرس شغلی با توانایی انجام کار ماماها ی شاغل در مراکز بهداشتی شهر مشهد انجام شد. روش ها: در این مطالعه توصیفی- همبستگی تعداد 60 مامای شاغل به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. گردآوری داده ها از طریق پرسشنامه استرس شغلی کودرون و شاخص توانایی انجام کار صورت گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 19 و با کمک آزمون های آماری توصیفی و استنباطی انجام شد. نتایج: میانگین سنی و سابقه کار واحدهای پژوهش به ترتیب 5.1±41.2 و 5.9±15.2 سال بود. میانگین نمره کل استرس شغلی و توانایی انجام کار ماماهای شاغل در مراکز بهداشتی به ترتیب 12.7±44.1 و 1.5±36.6 بود. بین استرس شغلی و توانایی انجام کار ماماهای شاغل رابطه معکوس و ضعیفی (0.04p=، 0.25-r=) وجود داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد استرس شغلی به طور معنی داری توانایی انجام کار ماماهای شاغل را کاهش می دهد. توصیه می شود در تحقیقات آتی این رابطه در جوامع پژوهشی بزرگتر و نیز در بین سایر کارکنان حوزه سلامت مورد بررسی بیشتر و دقیق تری قرار گیرد.